Papryka (Chalciporus piperatus)
Systematyka:- Zakład: Basidiomycota (Basidiomycetes)
- Podobszar: Agaricomycotina (Agaricomycetes)
- Klasa: Agaricomycetes (Agaricomycetes)
- Podklasa: Agaricomycetidae
- Zamówienie: Boletales
- Rodzina: Boletaceae
- Rodzaj: Chalciporus (Halciporus)
- Gatunek: Chalciporus piperatus (pieprz)
- Inne nazwy grzyba:
- Puszka oleju pieprzowego
- Mech pieprzowy
Synonimy:
Puszka oleju pieprzowego
Xerocomus piperatus
Mech pieprzowy
Boletus piperatus
Suillus piperatus
Pieprz (łac. Chalciporus piperatus ) to brązowy grzyb rurkowaty z rodziny Boletaceae (łac. Boletaceae), w literaturze rosyjskojęzycznej często odnosi się do rodzaju Oily (łac. Suillus), a we współczesnej anglojęzycznej - do rodzaju Chalciporus.
Kapelusz:
Barwa od miedziano-czerwonej do ciemno rdzawej, kulisto-wypukłej średnicy 2-6 cm Powierzchnia sucha, lekko aksamitna. Miąższ jest siarkowo-żółty, zmienia kolor na czerwony na nacięciu. W smaku dość ostry, pieprzny. Zapach jest słaby.
Warstwa zarodnikowa:
Rurki opadające wzdłuż łodygi, koloru kapelusza lub ciemniejsze, z nierównomiernymi szerokimi porami, po dotknięciu szybko przybierają brudno brązowy kolor.
Proszek zarodników:
Żółty brązowy.
Noga:
Długość 4-8 cm, grubość 1-1,5 cm, cylindryczna, masywna, często zakrzywiona, czasem zwężana ku dołowi, ten sam kolor z kapelusza, w dolnej części żółtawa. Nie ma pierścienia.
Rozpowszechnianie się:
Papryka jest pospolita w suchych lasach iglastych, dość pospolita, ale zwykle niezbyt obfita, od lipca do późnej jesieni. Może również tworzyć mikoryzę z gatunkami liściastymi, na przykład z młodymi brzozami.
Podobne gatunki:
Chalciporus piperatus można pomylić z różnymi przedstawicielami rodzaju Suillus (innymi słowy, borowikami). Papryka różni się od masła po pierwsze radykalnym smakiem, po drugie - czerwoną barwą warstwy przetrwalnikowej (w maślance jest bliższa żółtej), po trzecie - nigdy nie ma pierścienia na łodydze.
Jadalność:
Grzyb zdecydowanie nie jest trujący. Wiele źródeł podaje, że Chalciporus piperatus jest „niejadalny ze względu na ostry pieprzny smak”. Dość kontrowersyjne stwierdzenie - w przeciwieństwie do, powiedzmy, obrzydliwego grzyba żółciowego (Tylopilus felleus), smak pieprzu można nazwać ostrym, ale przyjemnym. Ponadto po dłuższej obróbce kulinarnej cierpkość całkowicie znika.
Uwagi:
Przez długi czas zbierałem i odpowiednio używałem grzyba pieprzowego zgodnie z jego przeznaczeniem, nie myśląc o jego jadalności. Dowiedziawszy się, że zgodnie z naszą literaturą grzyb ten jest „niejadalny ze względu na swój ostry pieprzny smak”, postanowiłem, jak mówią, włożyć palce w moje rany - oceniłem tego grzyba na pełnowartościową pieczeń, co nie było takie łatwe, ponieważ w mojej okolicy występuje nawet często, ale zawsze trochę, - smażone i zjadane w celach naukowych. Trzeba przyznać, że w ocenach naszych miko-kulinarnych specjalistów tkwi ziarno prawdy. Tak, grzyb jest dość ostry, jak na amatora. (To prawda, jestem tylko amatorem.) Ale możesz jeść. I w ramach „talerza grzybów” - i to dla słodkiej duszy.
Mamy więc wyjątek (który przez zdumiewające istnienie podkreśla regułę): nasze źródła uważają, że grzyb jest niejadalny, a większość zachodnich źródeł ściśle im zaprzecza. Zwykle jest odwrotnie. "Rzadki przypadek."