Jakie grzyby można zbierać zimą
Nie wszyscy o tym wiedzą, ale grzyby można zbierać nie tylko latem czy jesienią, ale o każdej porze roku. Oczywiście każdy sezon ma swój własny asortyment odmian. W rzeczywistości przynależność sezonowa jest kolejną podstawą klasyfikacji grzybów.
Najmniej znane są grzyby zimowe. Jest ich niewiele, wiele osób nawet nie podejrzewa o możliwość zbierania grzybów nawet w zimnych miesiącach (od połowy listopada do połowy marca).
Najjaśniejszymi przedstawicielami grupy zimowej są boczniaki i oziminy. A oprócz nich występują w ośnieżonych lasach: grzyby czosnkowe i wątrobowcowe oraz krzesiwo (zimowa, łuskowata, brzozowa gąbka i inne), hymnopile i krepidoty, strobilurus i mykeny (szaro-różowe i zwykłe), alkalia i dreszcze, a także inne gatunki jadalne.
Siarkowożółty grzyb krzesiwa na śniegu:
Więc nie zdziw się: zimowy las może zachwycić grzybiarzy pysznymi grzybami. Niestety istnieje tylko kilka rodzajów takich grzybów, ale są one rozpowszechnione, a ich zbieranie nie sprawia szczególnych trudności. Można połączyć przyjemne z pożytecznym - szusowanie po zimowym lesie i poszukiwanie leśnych przysmaków.
Jeszcze wygodniej jest zbierać grzyby zimą niż latem. W bezlistnym zaśnieżonym lesie można je zobaczyć z daleka, zwłaszcza że zwykle rosną wysoko na pniach lub zwalonych drzewach.
Jakie grzyby można zbierać w lesie zimą?
Ponadto zima to najwygodniejszy czas na zbieranie brzozowej chagi. Ten niejadalny grzyb ma doskonałe właściwości lecznicze, dlatego jest szeroko stosowany w celach leczniczych. A miłośnicy oryginalnego rzemiosła będą zadowoleni z różnorodnych grzybów krzesiwowych, z których wykonują różne kompozycje, figurki, doniczki na kwiaty itp.
Na początku zimy, zwłaszcza jeśli mroźne dni nadeszły wcześnie, w lesie można znaleźć pospolite jesienne grzyby - kilka rodzajów ryadovki, jesienne grzyby miodowe, siarkowożółte i łuszczące się grzyby hubkowe. Ale można je zbierać tylko przed pierwszymi odwilżami, ponieważ po rozmrożeniu i kolejnych mrozach stracą swoje właściwości. Wręcz przeciwnie, grzyby zimowe nie boją się rozmrażania i wykorzystują ten czas do dalszego wzrostu.
Najłatwiej jest zbierać późne boczniaki w zimowym lesie. Na zewnątrz praktycznie nie różnią się od tych uprawianych w szklarniach i sprzedawanych na rynkach lub w sklepach. Trudno pomylić boczniaki z innymi grzybami, jego noga jest z boku, płynnie zmieniając się w kapelusz, który czasami osiąga 12 centymetrów. Młode grzyby są podobne do muszli, dlatego boczniak nazywany jest czasem boczniakiem.
Kapelusz boczniaka jest zwykle jasnoszary, ale występuje w kolorach brązowawym, żółtawym i niebieskawym. Boczniaki zawsze osiadają w grupach na martwych lub zwalonych osikach i brzozach, rzadziej na innych drzewach liściastych. Niedoświadczeni zbieracze grzybów czasami mylą młode grzyby krzesiwo szare lub białawe z boczniakiem, ale zawsze są one twarde, a grzyby z hubki nie mają takiej nogi jak boczniak.
Boczniaki dobrze nadają się do gotowania różnych potraw. Przed gotowaniem wskazane jest ugotowanie grzybów i spuszczenie bulionu.
Grzyby zimowe zbierano od czasów starożytnych. O tym, że grzyb jest szeroko rozpowszechniony, świadczy duża liczba jego popularnych nazw: zima, grzyb zimowy, grzyb śnieżny, ćma zimowa. Grzyb ma jasny pomarańczowo-żółty kolor, pod czapką znajdują się rzadkie jasnożółte talerze. Noga dorosłego grzyba jest długa i sztywna, od spodu wyraźnie ciemniejsza, pokryta puchem. Grzyby wyglądają błyszcząco, ponieważ czapka pokryta jest ochronnym śluzem.
Grzyby zimowe osadzają się w grupach na starych lub martwych drzewach liściastych. Najczęściej można je spotkać na wiązach, osikach, wierzbach, topoli, czasem rosną na starych jabłoniach i gruszach. Grzyb jest pyszny i służy do przygotowywania różnorodnych potraw. U dorosłych grzybów zjada się tylko czapki, a młode grzyby można stosować z nogami.
Ciekawe, że w krajach Dalekiego Wschodu hoduje się grzyby zimowe, które służą nie tylko do jedzenia, ale także do przygotowywania różnych ekstraktów i preparatów leczniczych. W literaturze, z którą się spotkałem, wspomina się, że grzyb ma wybitne właściwości przeciwwirusowe, a nawet hamuje wzrost komórek rakowych.
Znacznie rzadziej w lesie można spotkać szaro-blaszkowatą pseudopianę, która woli zasiedlać pniaki i martwe drzewa iglaste. Pomimo nazwy grzyb jest jadalny i pyszny. Różni się od zimowego grzyba bardziej wyblakłym kolorem, który może wahać się od żółtawoszarego do brązowego. Z wiekiem płytki grzyba wyraźnie ciemnieją, przechodząc z biało-żółtego koloru na szaro-niebieski. Jeśli pocierasz kawałek czapki w palcach, pojawia się charakterystyczny przyjemny zapach grzybów.
Dlatego, jeśli chcesz i umiejętnie, możesz urozmaicić zimowe menu pysznymi, aromatycznymi grzybami zebranymi własnymi rękami. Zgadzam się, dobry sposób na zaskoczenie i zachwyt gości!