Zdjęcie i opis austriackiej Sarcoscypha (Sarcoscypha austriaca)

Austriacka Sarcoscypha (Sarcoscypha austriaca)

Systematyka:
  • Dział: Ascomycota (Ascomycetes)
  • Podobszar: Pezizomycotina (pesizomycotins)
  • Klasa: Pezizomycetes (Pecicomycetes)
  • Podklasa: Pezizomycetidae
  • Zamówienie: Pezizales
  • Rodzina: Sarcoscyphaceae
  • Rodzaj: Sarcoscypha (Sarcoscifa)
  • Gatunek: Sarcoscypha austriaca (austriacka Sarcoscifa)

Synonimy :

  • Miska elfów

  • Miska czerwonego elfa
  • Peziza austriaca
  • Lachnea austriaca

Sarcoscypha austriaca - austriacka Sarcoscifa

Opis

Ciało owocu : w młodości zamknięte, z jaśniejszą krawędzią schowaną do wewnątrz, następnie rozwija się do spodka lub w kształcie dysku, może mieć nieregularny kształt. Rozmiary od 2 do 7 centymetrów.

Górna (wewnętrzna) powierzchnia jest szkarłatna, jaskrawoczerwona, jaśniejsza z wiekiem. Łysy, gładki, z wiekiem może ulec pomarszczeniu, szczególnie w okolicach środkowej części.

Dolna (zewnętrzna) powierzchnia jest biaława do różowawej lub pomarańczowej, owłosiona.

Włosy są małe, cienkie, białawe, półprzezroczyste, misternie zakrzywione i skręcone, określane jako „korkociąg”. Niezwykle trudno jest je zobaczyć gołym okiem, potrzebny jest mikrosfotograf, aby przenieść je na zdjęcie.

Łodyga : często całkowicie nieobecna lub w szczątkowym stanie. Jeśli jest, to mały, gęsty. Barwiony jak dolna powierzchnia owocnika.

Miąższ : zwarty, cienki, białawy.

Zapach i smak : nie do odróżnienia lub słaby grzyb.

Mikroskopijne cechy

Spory 25-37 x 9,5-15 mikronów, elipsoidalne lub przypominające piłeczkę (w kształcie piłki nożnej, opis - tłumaczenie ze źródła amerykańskiego, mówimy o futbolu amerykańskim - przyp. Tłum.), Z reguły z zaokrąglonymi lub często spłaszczonymi końcami , z wieloma małymi (<3 μm) kroplami oleju.

Zarodnik Asci 8.

Parafiza nitkowata, z zawartością pomarańczowo-czerwonej.

Gruba powierzchnia z obfitymi włoskami, które są umiejętnie zakrzywione, skręcone i splecione.

Reakcje chemiczne : KOH i sole żelaza są negatywne na wszystkich powierzchniach.

Zmienność

Formy albinosów są możliwe. Brak jednego lub więcej pigmentów prowadzi do tego, że kolor owocu nie jest czerwony, ale pomarańczowy, żółty, a nawet biały. Próby genetycznego wyhodowania tych odmian jeszcze do niczego nie doprowadziły (formy albinosów są niezwykle rzadkie), więc najwyraźniej nadal jest to jeden gatunek. Nie ma nawet zgody co do tego, czy jest to albinizm, czy też wpływ środowiska. Jak dotąd mikolodzy byli zgodni, że pogoda nie ma wpływu na pojawienie się populacji o kolorze innym niż szkarłatny: takie populacje pojawiają się w tych samych miejscach w różnych latach. W tym przypadku apothecia (owocniki) z normalną pigmentacją i albinizmem mogą rosnąć obok siebie, na tej samej gałęzi.

Ekologia

Saprofit na butwiejących patykach i kłodach z twardego drewna. Czasami drewno jest zanurzone w ziemi, a wtedy wydaje się, że grzyby wyrastają bezpośrednio z ziemi. Rośnie w lasach, na zboczach ścieżek lub na otwartych polanach, w parkach.

Istnieją wzmianki, że grzyb może rosnąć na glebie bogatej w próchnicę, bez wiązania się z gruzem drzewnym, mchem, zgniłym liściem czy zgnilizną korzeni. Rosnąc na próchniejącym drewnie preferuje wierzbę i klon, chociaż inne drzewa liściaste, jak np. Dąb, są z niego całkiem zadowolone.

Sezon i dystrybucja

Wczesna wiosna.

Niektóre źródła podają, że podczas przedłużającej się jesieni grzyb można spotkać późną jesienią, przed mrozem, a nawet zimą (grudzień).

Ukazuje się w północnych regionach Europy i we wschodnich regionach Stanów Zjednoczonych.

Rośnie w małych grupach.

Podobnie jak Sarkoscif alai, gatunek ten jest swego rodzaju wskaźnikiem „czystości ekologicznej”: w rejonach przemysłowych czy przy autostradach Sarkoscifs nie rośnie.

Jadalność

Grzyb jest jadalny. Można się spierać o smak, ponieważ nie ma tu oczywistego, dobrze wyrażonego grzyba ani jakiegoś egzotycznego smaku. Jednak pomimo niewielkich rozmiarów owocników i raczej cienkiego miąższu konsystencja tego miąższu jest doskonała, jędrna, ale nie gumowata. Zaleca się wstępne gotowanie, aby zmiękczyć grzyby i nie gotować żadnych szkodliwych substancji.

Istnieją klasyfikacje, w których austriacka sarcoscife (podobnie jak szkarłatna) jest klasyfikowana jako niejadalne, a nawet trujące grzyby. Nie ma potwierdzonych przypadków zatruć. Brak jest również danych dotyczących obecności substancji toksycznych.

Podobne gatunki

Scarlet Sarcoscypha (Sarcoscypha coccinea) jest bardzo podobny, uważa się, że na zewnątrz jest prawie nie do odróżnienia od austriackiego. Główna różnica, co do której, jak się wydaje, w chwili pisania tego tekstu, mikolodzy są zgodni: szkarłatny region ma bardziej południowe siedlisko, a austriacki bardziej północny. Przy bliższym przyjrzeniu się gatunki te można rozróżnić po kształcie włosów na zewnętrznej powierzchni.

Wspomniane są co najmniej dwa bardzo podobne sarcoscif:

Sarcoscypha occidentalis (Western Sarcoscifa), jego owocnik jest mniejszy, ma około 2 cm średnicy i wyraźną dość wysoką nóżkę (do 3 cm wysokości), występującą w Ameryce Środkowej, na Karaibach i w Azji.

Sarcoscypha dudleyi (Sarcoscif Dudley) - gatunek północnoamerykański, kolor zbliżony do szkarłatu, preferuje rosnąć na zdrewniałych resztkach lipy.

Mikrostomy, na przykład Microstoma protractum, są bardzo podobne w wyglądzie, przecinają ekologię i sezon, ale mają mniejsze owocniki.

Pomarańczowy Aleuria (Aleuria aurantia) rośnie w ciepłym sezonie

Zdjęcie: Nikolay (NikolayM)